John het wonder van 2017

John Eichler werd geboren in de voormalige DDR. Voor de liefde emigreerde hij naar Nederland, dwars door het ijzeren gordijn heen. Hij bouwde een rijk leven op in Nederland met zijn vrouw en zijn drie kinderen, tot zijn hartafwijking ervoor zorgt dat John in 2017 zeven keer een open hart-operatie moest ondergaan in een maand. ‘’Ik heb toen alles in Gods handen moeten leggen, en het is een wonder hoe ik uit die operaties ben gekomen.’’

Duitsland

John groeide op in een christelijk gezin met twee oudere broers. ‘’Omdat wij christenen waren, waren we anders. Geloof paste namelijk niet bij het communisme, als we op straat gingen evangeliseren, werden we weggestuurd door de politie.’’

Opgroeien in de DDR ging niet ongemerkt aan John voorbij. Hij vertelt: ‘’Je merkte heel goed dat je achter het ijzeren gordijn leefde. We mochten nergens heen, iedereen moest werken en iedereen voelde zich klein. Dat zag je ook echt op het straatbeeld: mensen keken naar beneden. Daarnaast hadden de mensen veel problemen zoals alcohol en andere verslavingen.’’

“Je merkte heel goed dat je achter het ijzeren gordijn leefde’’

Als christen voelt John zich buiten de boot vallen in de DDR. ‘’Tijdens mijn jeugd was ik vrij charismatisch als christen, maar dat moest ik verborgen houden. Het mocht niet. Ook hielden we ons niet veel bezig met de politiek, want als we mochten stemmen wisten we toch al dat er geen oppositie was.’’
John: ‘’Je wilt als jonge jongen zo graag weten wat er achter die muur zit. Juist omdat je zo gecontroleerd wordt en je eigenlijk niks te zeggen hebt, bleef die gedachte komen: ‘Hoe zou het zijn achter de muur?’’

Anneke

Via de dominee van John kwamen er mensen uit Nederland langs in hun kerk. John gaf zijn contactgegevens aan hen mee om te kunnen corresponderen met iemand uit Nederland. ‘’Op die manier kon ik erachter komen hoe het leven was in Nederland, achter de muur.’’

John werd gekoppeld aan Anneke, een Nederlands meisje. John en Anneke begonnen als tieners met elkaar te corresponderen. ‘’En nu is zij mijn vrouw. Toen ze voor het eerst meekwam naar Oost-Duitsland en ze bij mij aan de keukentafel zat, was ik gelijk verliefd.’’

‘’Toen ze bij mij aan de keukentafel zat, was ik gelijk verliefd.’’

Jarenlang correspondeerden John en Anneke via briefpost. Hun besluit dat ze samen verder wilden en het huwelijksbootje in wilden stappen, betekende dat Anneke in Oost-Duitsland zou moeten gaan wonen. John vertelt: ‘’Ik vroeg aan God: ‘Wat moeten we doen?’’’ God antwoordde John, want op een zondagochtend in de kerk hoorde hij de bijbeltekst: ‘Daarom zou een man zijn vader en moeder verlaten..’ Voor John voelde het als een hint. Hij zou Oost-Duitsland verlaten en naar Nederland emigreren.

Naar Nederland

‘’Ik moest een aanvraag indienen om naar Nederland te gaan, maar dat zou betekenen dat ik als een directe staatsvijand gezien zou worden. Toch deed ik het, en na vijf maanden kreeg ik een brief dat ik naar Berlijn mocht komen.’’

In Berlijn kreeg John de stempel die hij nodig had om door de muur heen te komen. ‘’Wonder boven wonder zijn we bij de muur amper gecontroleerd en kwam ik veilig bij de Nederlandse grens aan waar Anneke’s familie met Nederlandse vlaggen op me stond te wachten.’’

‘’Wonder boven wonder zijn we bij de muur amper gecontroleerd’’

Eenmaal in Nederland mocht John niet werken. Hij sprak geen Nederlands, en slecht Engels. ‘’Ik had geen rooie cent, en we kwamen maar net rond. Toen ik mijn Oost-Duitse paspoort mocht inruilen voor een West-Duits paspoort, kon ik pas echt gaan werken. Weliswaar niet in mijn vakgebied, maar ik kon in ieder geval mijn gezin bekostigen.’’

Als John 24 is en Anneke 22, wordt hun zoon Joël geboren. Later volgen nog twee kinderen: Laura en Tom. ‘’We hebben een gelukkig gezinsleven gehad in Den Haag,’’ vertelt John: ‘’Als je ervoor openstaat, is het leven zo’n mooie reis. Toen we bijvoorbeeld nog in een flatje woonden, keken we uit over arbeiderswoningen met een tuin. We droomden daar over zo’n tuin. En later kregen we precies zo’n huis met een tuin. Dat zijn echt van die knipoogjes van God.’’

Hartafwijking

John werd geboren met een hartafwijking. Op zijn 14e werd hij geopereerd aan zijn hart, en toen al was zijn geloof groot. ‘’Ik geloofde in genezing, en vertelde dat toen ook vol overtuiging aan de verpleegkundige.’’

Eigenlijk zou John op zijn 40ste weer geopereerd moeten worden, maar dat bleek toch niet nodig. Uiteindelijk gebeurde deze operatie in 2011, als John 50 jaar oud is. Hij kreeg een kunsthartklep en de operatie verliep goed.

‘’In 2017 waren er soms conflicten thuis en zo ook vlak voor Pasen was er onenigheid tussen mij en Anneke. Om mijn machteloze gevoel wat kwijt te raken, ging ik buiten even houthakken, maar dat ging mis.’’ John viel flauw en lag zo’n 10 minuten buiten in zijn tuin. ‘’Toen Anneke mij zo zag wist ze: dit is niet goed.’’

Operatie(s)

In het ziekenhuis bleek dat John een hartslag had van 300. Hij moest blijven tijdens de paasdagen. John: ‘’Na een aantal testen bleek dat ik een bacterie had gekregen bij mijn kunsthartklep. Ze moesten gaan opereren, maar de dokters zeiden dat ze niet wisten wat ze gingen tegenkomen.’’

John ondergaat een 8-uur durende operatie. ‘’Voor de zekerheid moesten de kinderen komen om afscheid te nemen. En het was op het nippertje, mijn hartklep zat nog maar met één hechting vast.’’

Er volgt voor John een rollercoaster aan operaties. ‘’Er waren na elke operatie toch weer problemen. Dan moesten ze me weer openmaken. En na de vijfde operatie kreeg ik door zuurstofgebrek een hartstilstand. Daardoor is de linkerkant van mijn lichaam aangetast geraakt.’’ De artsen waren van plan de stekkers eruit te trekken na al die operaties, omdat het te zwaar was. Maar Johns familie bleef positief. ‘’Ik heb mijn leven aan hen te danken.’’

Na de zesde operatie was het de vraag of John wel zou bijkomen van een zevende operatie. Toch zagen de artsen nog leven in mij en hebben ze nog een laatste operatie uitgevoerd. ‘’Ik kwam wonder boven wonder bij. Ik kon niet meer ademen, praten, niks. Ik moest alles weer leren,’’ vertelt John.

‘’Toen Anneke mij zo zag wist ze: dit is niet goed.’’

In Zijn handen

In deze intense fase van operaties vertrouwde John op God. Maar dat was allesbehalve makkelijk. ‘’Operatie na operatie werd het alleen maar erger. Op een gegeven moment kon ik niet meer geloven, en kon ik ook niet meer bidden. Maar op het moment dat ik niks meer kon, de artsen ook niet, dacht ik: ‘De enige die nu nog iets kan doen, dat is God.’ Op dat hele bewuste punt heb ik gezegd: ‘Heer, ik kan niet meer bidden, dus laat ik me nu vallen in uw handen. Hoe de weg ook gaat, het is goed.’’

‘Heer, ik kan niet meer bidden, dus laat ik me nu vallen in uw handen’’

Voor John was dit een heel bewust moment van rust in alle hectiek. ‘’Dat heb ik verder in mijn leven meegenomen. Want je kan zelf zo je best doen, maar God heeft alle controle.’’

Het wonder van 2017

Na een jaar revalideren kreeg John langzamerhand delen van zijn oude leven terug. Wel moest hij gaan inleveren. ‘’Ik ben 100% arbeidsongeschikt verklaard door de beperkingen die ik heb overgehouden aan alle operaties.’’

Toch voelt het voor John puur en alleen als een wonder dat hij er zo uit is gekomen. ‘’In het ziekenhuis word ik het wonder van 2017 genoemd. En zo voelt het ook. Want als God dingen doet, gebeuren er wonderbaarlijke dingen.’’

En dat wil John ook meegeven aan anderen. ‘’Ja,’’ zegt hij: “Leg alles in Gods hand en dan komt het goed. We kunnen onszelf zo in de weg zitten met onze gedachten, maar hoe meer we in Zijn hand kunnen leggen, des te grotere en mooiere dingen er kunnen gebeuren.’’

Dit bericht is ook beschikbaar in: