Een sabbatical vol stilte en verlies

Ik wilde écht even niks. Aan het begin van de dag plannen maken voor de rest van de dag. Kijken wat er gebeurt i.p.v. volgepland aan de week beginnen. Gewoon kijken wat de dag zou brengen, en me laten verrassen. Dat had mijn voorkeur. Ik wilde fietsen, op de bank zitten, lezen. Ja, een gepensioneerde leventje leek het wel. Maar écht, dat was mijn wens – nul verwachting, gewoon rust.

Voorbereiden op rust

Misschien is het de levensfase waarin ik zit, of was het bijkomen van de pandemie of wellicht beide. Ik verlangde naar een pauze, ik verlangde naar ruimte. Na alle hectiek van werk en gezinsleven, was het tijd om de boel even stop te zetten. Ik zocht meer rust en lucht in mijn leven, wat mij meer verbinding met mezelf en mijn omgeving zou moeten brengen. Een pas op de plaats en rondkijken waar ik nu precies beland ben. Ik nam wel vaker vaker rustperiodes tussen projecten door op het werk. Maar drie maanden lang, samen met mijn man, was nieuw. We begonnen een jaar van te voren met de voorbereidingen. Werk afgehandeld, vervangers geregeld en genoeg geld op zij gezet om zorgeloos vrij te zijn. Mijn man moest er zelf een speciale regeling voor optuigen op zijn werk. Het was daar nog niet eerder voorgekomen dat iemand drie maanden vrij wilde van zijn werk. 

Werk is leuk maar toch….

Maar je vindt je werk toch leuk? Die vraag kreeg ik vaak. Ja, ik hou van wat ik doe. Ik kan als ondernemer mijn eigen tjid indelen en doe meestal waar ik zin in heb. Maar …. ik wilde gewoon even zijn. Geen werk, geen verplichtingen. Het idee dat werk bepaalt wie je bent, daar wilde ik vanaf. Ik had misschien zelf ook wel even het bewijs nodig dat de wereld niet in elkaar stort als ik er even niet ben.  

Op dinsdagmiddag naar de bios

De eerste maand was perfect. Oké, we begonnen wat chaotisch – griep in het gezin, maar dat gaf ons juist de kans om samen te zijn. We hingen samen op de bank met de kinderen, we lazen de krant, dronken koffie. We maakten lange fietstochten, gingen spontaan naar de bios op en doordeweekse middag, en we deden waar we zin in hadden. Heerlijk was het! 

En toen veranderde alles

Maar toen kreeg ik dat telefoontje. Precies één maand na het begin van mijn mijn sabbatical. Mijn broer – maar een jaar ouder dan ik – werd onverwachts opgenomen in het ziekenhuis. Dat weekend overleed hij op 42 jarige leeftijd. Alles stond stil. De sabbatical, bedoeld als tijd van rust en niks, veranderde in een periode van rouw. We waren bezig met het organiseren van zijn begrafenis en het ondersteunen van zijn gezin. Plotseling draaide alles om verdriet. Stap voor stap, dag voor dag. Dat was de manier waarop ik het aankon. 

Immens verdriet

Het grote voordeel van de sabbatical? Wij hadden tijd. Tijd om te rouwen, om verdrietig te zijn, en om er echt bij stil te staan. Het was elke dag opnieuw aanwezig. Mijn broer was degene die mijn man en mij ooit samenbracht, en nu was hij weg. Samen met mijn man begon ik te leren hoe ik met dat verlies moest omgaan.

Mijn sabbatical verliep heel anders dan ik had gedacht. Wat begon als een droom om te ontspannen, veranderde in een nachtmerrie met verlies. Nu, bijna een jaar later, kijk ik terug en voelt het nog steeds onwerkelijk. Het verlies is er nog steeds, en dat zal zo blijven. Het hoort nu bij mijn leven – ik stop het niet weg, maar laat het er zijn.

Eerlijk zijn

Ik probeer elke dag eerlijk te zijn naar mezelf. Hoe voel ik me vandaag? Het is niet altijd makkelijk om ruimte te maken voor verdriet, vooral tijdens werktijd. Maar ik vind het belangrijk om het niet weg te stoppen. Verdriet hoort er ook bij, net als mooie herinneringen. Daar mag zeker ruimte voor zijn, waar ik ook ben. Soms popt het op, in een niet passend moment, dan benoem ik het graag, en ga ik op een later moment weer terug naar de emotie. Ik kan een muziekje horen uit mijn jeugd, zomaar ergens, dat mij herinnert aan mijn broer en ineens is daar het gemis. Ik begin het te waarderen zelfs. Met geliefden om me heen met wie ik mij goed kan verbinden kan ik het verlies beter dragen. Dat maakt het echt een stuk gemakkelijker voor mij.

Ruimte voor het échte leven

Voorlopig kies ik er voor om lucht te houden in mijn agenda, geen overvolle agenda. Spontaniteit, niks doen, en gewoon ruimte hebben, zijn voor mij echt belangrijk geworden. Dan heb ik ruimte om ‘ eerlijk’ te zijn naar mijzelf, wat ik voel, waar ik behoefte aan heb. Dan kan ik de dag aan en er zelfs van genieten. Dan is er ruimte voor verlies, voor verbinding, voor het leven zoals het is. Naast alle tranen waren er het afgelopen jaar ook momenten met heel veel plezier. Momenten waarop we nieuwe herinneringen maakten met elkaar, ook met de kinderen van mijn broer. Zo zoek ik verder naar de juiste cadans voor mijn leven, het échte leven met een traan en gelukkig ook een lach. 

Wat waren mijn inzichten van deze periode?

Rouwen is niet ineens klaar.

De sabbatical heeft mij veel tijd gebracht om te rouwen, te huilen, te herinneren en te verbinden met geliefden. Rouw komt met golven en als je die golven niet op kan vangen, val je sneller om. Zal het ooit stoppen? Ik denk van niet. Rouwen helpt mij ook om de relatie met mijn broer te eren. Dus ik zal er altijd ruimte voor blijven maken. 

Ik merkte dat samen niks doen heel goed kan zijn voor je relatie.

Eens goed naar elkaar kijken in alle rust gaf de relatie met mijn man weer nieuwe energie. Ook bracht de rust in huis en in mijn hoofd andere gesprekken met mijn kinderen. Uit school zaten we klaar voor de kinderen. Niet met het idee dat we maar kort de tijd hadden en snel weer een online meeting in moesten of zoiets. Nee, we deden zo min mogelijk. En toen kwamen de verhalen. Dat bracht ons waardevolle momenten. Het is een les waar ik mezelf nu nog regelmatig aan herinner. 

Het leven is kwetsbaar.

Het is niet vanzelfsprekend dat je gezond bent. Bewust leven in het hier en nu door in het moment te zijn, is wat je wel hebt. 

We zijn geest, ziel en lichaam. Je lichaam is kwetsbaar en de meest vergankelijke van de drie. Het geeft je het recht om hier op aarde te zijn. Je geest en ziel zijn blijvend. Je ziel is als de software, dit zijn je gedachten, emoties en wil. In je geest vind je je identiteit, wie je bent.  Zie de geest als de stroom in je telefoon (lichaam) waar de software dus je ziel is. Ik geloof dat de Heilige Geest spreekt tot mijn geest. Gods geest geeft mij de energie die nodig is om door te gaan.  

Meer lucht in het leven brengt spontaniteit.

De sabbatical heeft me gebracht dat ik meer lege plekken in mijn agenda houdt voor spontaniteit zowel privé als zakelijk. Dat bevalt me enorm goed, geeft wat ik wel doe meer betekenis. Het lijkt er ook voor te zorgen dat, wat ik wel doe, echt impact maakt. 

Ik ben misbaar.

Niet onbelangrijk, leerde ik dat ik misbaar ben en vaker afwezig kan zijn, meer taken kan delegeren. Wat een mooie les is dat. 

Het normale leven is heel goed.

De sabbatical bracht mij ook de les dat het gewone leven goed is. Ik heb tevreden met wat er is en kan de waarde ervan inzien. Thuis zijn, het normale gezinsleven en mijn geliefden om me heen. Dat is voldoende.
Moeder Theresa haar quote past blijft mij hierin inspireren:  If you want to change the world, go home and love your family.